Het leven op een universiteit is niet altijd een lolletje.
Academici zijn wekelijks veel tijd kwijt aan roddelen en zeuren, aan vergaderen en invullen van formulieren en aan andere veredelde vormen van bezigheidstherapie. Ze moeten ervoor zorgen dat hun marktwaarde op orde is, dat ze hoog prijken op diverse rankings, voldoende vaak geciteerd en genoemd wordt, en als ware entrepreneurs grote bakken geld binnenhalen. In de marge van dat alles moet er tussendoor ook nog eens lesgegeven en begeleid worden, en af en toe ook wat onderzoek verricht. Een behoorlijke kluif.
Vanwege die hoeveelheid aan taken komen academici tegenwoordig niet meer toe aan diepere reflectie op grotere kwesties. Ze hebben gewoon geen tijd meer om af en toe er eens voor te gaan zitten, om eens goed over de dingen na te denken, om zich eens naar park of bos te begeven om daar al wandelend te filosoferen, of met dierbare collegae te disputeren, te oreren en argumenten uit te wisselen.
Vandaar deze blog.
Omdat de academici er zelf niet meer aan toekomen, zal Marc Swerts in hun plaats zich bezinnen over belangrijke issues. Alhier zal hij periodiek een belangrijk topic behandelen dat academisch maar ook in bredere zin relevant is. Dat kan dan gaan over zaken zoals: integriteit, erkenning, weerbaarheid, inclusie, diversiteit, communicatie, en dies meer. Dat zal Marc Swerts doen aan de hand van weinig bekende anecdotes rond een historisch persoon. Onder andere zullen hier de revue passeren: Christoffel Columbus, Annie M G Schmidt, Albert Einstein, Simon Carmiggelt, Johan Cruijff, Sinterklaas, de Dalai Lama, Bill Gates, en nog een hele resem van dat soort lieden. De hoop van Marc Swerts is dat deze blog de universitaire goegemeente er weer toe zal aanzetten om zich voor of na de werkuren te bezinnen over waarden en normen van de academie.